دلتنگ احمد رضایی

مه هنوزم که هنوزن خیلی دلتنگت ابوم

بخدا بی اختیار بخدا نی دست خوم

تو خیابون زیر بارون وقتی راهوم ابو گُم

تو نگاه خسته ی موم سر سفره وقت شُم

تو خیابون زیر بارون وقتی راهوم ابو گُم

تو نگاه خسته ی موم سر سفره وقت شُم

بی همه امگو تموم بو مه و تو بودیم جدا

هر که ایشنید با حسرت سرخو تکون ایدا

وا خو امگو بی خیالش امگو زودی اگذرت

منفهنی غم دوریش چه وا روز دل ادت

منفهمی بوی عطرت امونت رو پیرهنوم

ناریت هر چقد بشورم یا که عطری بزنوم

روبروم روزنامه ی صبح ناخارت دست تا پسین

حتی روزنامه هو بی تو خبر خاشی شونین

تو خیابون زیر بارون وقتی راهوم ابو گُم

تو نگاه خسته ی موم سر سفره وقت شُم